This study examined the relationship among alexithymia, attachment styles, and perceived parenting in individuals with chronic pain (CP). This case–control study included 63 patients with CP and 62 healthy individuals. Participants completed questionnaires on sociodemographic and clinical data, the Young Parenting Scale (YPS), Experiences in Close Relationships Inventory (ECRI), Toronto Alexithymia Scale (TAS), Beck Depression Inventory (BDI), and Beck Anxiety Inventory (BAI). Compared with controls, patients with CP reported statistically significantly higher TAS scores (median [IQR] = 50 [44–55] vs. 43 [36–48], p<0.001), indicating greater difficulty in identifying and expressing emotions. They also showed significantly higher attachment anxiety levels (69 [55–86] vs. 60 [47–71], p=0.035). Regarding parenting perceptions, CP patients scored higher on several negative subscales: for mothers—Belittling/Criticizing, Permissive/Boundless, Pessimistic/Worried, and Restricted/Emotionally Inhibited; for fathers—Exploitative/Abusive, Permissive/Boundless, and Emotionally Depriving. These findings suggest that individuals with CP experience greater emotional dysregulation, higher attachment anxiety, and more negative early caregiving experiences, especially maternal criticism and paternal abuse or emotional deprivation. Early negative relational environments and difficulties in emotional regulation may contribute to the development or persistence of CP. Addressing these factors could enhance the effectiveness of psychological interventions. Further research is needed to investigate the underlying mechanisms in larger cohort studies.

Bu çalışma, kronik ağrı tanısı alan bireylerde aleksitimi, bağlanma stilleri ve algılanan ebeveynlik arasın-daki ilişkiyi incelemeyi amaçlamıştır. Bu olgu-kontrol çalışmasına 63 kronik ağrı tanılı hasta ve 62 sağlıklı birey katıldı. Katılımcılar; Sosyodemografik ve Klinik Bilgi Anketi, Young Ebeveynlik Ölçeği (YEO), Yakın İlişkilerde Yaşantılar Envanteri (YİYE), Toronto Aleksitimi Ölçeği (TAÖ), Beck Depresyon Envanteri (BDE) ve Beck Anksiyete Envanterini (BAE) yanıtladı. Kronik ağrı hastaları, kontrol grubuna kıyasla istatistiksel olarak anlamlı düzeyde daha yüksek TAÖ puanları bildirdi (ortanca [çeyrekler arası aralık]=50 [44-55] vs. 43 [36-48], p<0,001); bu da duyguları tanıma ve ifade etmede daha fazla güçlük yaşadıklarını göstermektedir. Ayrıca kronik ağrı grubunun bağlanma anksiyetesi (69 [55-86] vs. 60 [47-71], p=0,035), puanları da istatistiksel olarak anlamlı yüksek bulundu. Olumsuz ebeveynlik algısına ilişkin olarak kronik ağrı hastaları; annelikte Küçümseyici/Kusur Bulucu, Aşırı İzin Verici/Sınırsız, Kötümser/Endişeli ve Kapalı/Duygularını Bastıran alt ölçeklerinde; babalıkta ise Sömürücü/İstismar Edici, Aşırı İzin Verici/Sınırsız ve Duygusal Yoksun Bırakıcı alt ölçeklerinde anlamlı olarak daha yüksek puanlar aldı. Bulgular, kronik ağrı hastalarının daha fazla duygusal düzenleme güçlüğü, yüksek bağlanma anksiyetesi ve daha olumsuz erken dönem ebeveynlik algısı deneyimlediklerini göstermektedir. Özellikle anneden algılanan eleştirel tutum ile babadan algılanan istismar ve duygusal yoksunluk dikkat çekicidir. Erken dönemde bakım verenle kurulan olumsuz ilişkiler ve duygusal işlevsizlik, kronik ağrının gelişiminde veya sürdürülmesinde rol oynayabilir. Bu faktörlere yönelik müdahaleler, psikolojik tedavilerin etkinliğini artırabilir. Gelecek araştırmalarda daha geniş örneklemlerle yürütülecek kohort çalışmaların nedensel ilişkileri incelemesi önerilmektedir.